Acht jaar was ik. Acht jaar toen ik voor het eerst een saxofoon in handen had. Ik was verkocht. Is er sindsdien een dag geweest waarop ik níet speelde? Ik denk het niet. Neem mij m’n saxofoon af, en ik voel me geamputeerd.

Ik sta vol in het leven, houd van mensen, maak graag grapjes; ik zit lekker in m’n vel. Maar wil je me écht op m’n best zien, moet je me meemaken op het podium. Moeilijk te beschrijven wat die eerste geblazen noot met me doet. Gedachten vallen weg terwijl een enorm geluksgevoel me overneemt. Mijn muziek is mijn drug, mijn roes.

Dan ontstaat de band met het publiek: staan zij open voor mijn klanken, is het contact gelegd en laat ik ze niet meer los. Ik zoek ze op, loop met mijn sax door de menigte, daag ze uit – en zij mij.

Maar wie wil er lezen over muziek? Je moet het horen, je moet het voelen. Ben je van plan muziek in te huren voor jouw eigen privéfeest of club? Durf dan eens iets ánders. Durf mij. In stijl maak ik van jouw feest een feestje. Geen one man show, maar een beleving waar ik het publiek in meetrek.

Tot slot een lijst van mooie momenten in mijn carrière.

Een kort geluidsfragment tijdens een van Nicolay on Sax zijn optredens: